“Eindelijk kan onze vorst zich weer zonder stress lepeltjesgewijs dicht tegen zijn vrouwtje leggen”
Die arme vorst. Hij zit zeker te bekomen in zijn koninklijke fauteuil. Eindelijk kan hij de dag weer de dag laten zijn en de zon in zijn hart laten. Eindelijk kan hij ’s avonds op zijn dooie gemak een kamillethee slurpen en het Jules Destrooper-koekje ruitje per ruitje opeten, zonder een soort opgefokt gevoel.